ما هنوز انسانیم؛ روایت راه‌پیمایی وجدان

#یادداشت | علی کرمی، خبرنگار و فعال رسانه‌ای:

ما راه می‌رویم.
نه برای تکرار یک آیین، نه از سر عادت.
ما راه می‌رویم چون هنوز چیزی درونمان زنده است؛
چیزی که جهان مدرن با نورهای نئونی و هیاهوی بی‌وقفه‌اش سعی کرده خاموشش کند:
وجدان.

در این مسیر، آدم‌ها را می‌بینی که از مرزها گذشته‌اند.
نه فقط مرزهای جغرافیایی، بلکه مرزهای ترس، مرزهای بی‌تفاوتی، مرزهای من‌بودن.
پیرمردی که با هر قدم، انگار تاریخ را مرور می‌کند.
دختری که چادر خاکی‌اش، پرچم حقیقت شده.
کودکی که در آغوش مادرش خوابیده، بی‌خبر از این‌که جهان دارد از نو تعریف می‌شود.

اربعین، فقط یک راه‌پیمایی نیست.
اعتراض است.
اعتراض به جهانی که انسان را فراموش کرده.
به رسانه‌هایی که حقیقت را سانسور می‌کنند.
به سیاست‌هایی که درد را نادیده می‌گیرند.

ما راه می‌رویم، چون هنوز فریاد داریم.
فریادی که از حنجره نمی‌آید، از قدم‌ها بیرون می‌زند.
فریادی که می‌گوید: «ما هنوز انسانیم.»

در این مسیر، هیچ‌کس تنها نیست.
زبان‌ها فرق دارد، رنگ‌ها فرق دارد، اما دل‌ها یکی‌ست.
همه آمده‌اند تا بگویند: «ما با هم‌ایم، علیه فراموشی.»

و این «با هم بودن»، همان چیزی‌ست که جهان امروز کم دارد.
ما راه می‌رویم، چون هنوز امید داریم.
امید به این‌که شاید اگر چند میلیون نفر با هم فریاد بزنند،
دنیا کمی بیدار شود.
و اگر بیدار نشد،
حداقل ما خواب نمانده‌ایم.

انتهای پیام/