سیدآرمین حسینی،فعال رسانه‌ای؛اصطلاح شکاف نسل‌ها اولین بار در دهه ۱۹۶۰ میلادی در کشورهای اروپایی مطرح شد که به اختلاف میان عقاید؛ ارزشها و فرهنگ و جهت گیری های ارزشی میان دونسل یک جامعه اشاره داشت.
نسل جدید خانواده که خود را متفاوت از نسل قبل خود میدانست در راه اجتماعی شدن تنها به منابع محدود مانند خانواده و ارزش‌های حاکم بر آن اکتفا نمیکرد بلکه با تغییر رویه به سمت گروه‌های دیگر مانند همسالان و دوستان تغییر گرایش داد تا براساس سنت و نگرش آنان به قضایا بنگرد؛ همین امر نیز سبب گسست فرهنگی و موجب عدم فهم متقابل آنان از یکدیگر شد.
بیش از ۷۰ درصد جامعه کشورما را افراد جوان تشکیل میدهد که هنوز در سایه نسل قدیمی‌تر خود زندگی میکنند.
نسل جدید فرزند زمان خویش است و در زمانی زندگی میکند که با شتاب و سرعت بیشتری در حال تغییر کردن است در حالیکه نسل قبل او با گامهایی آهسته در حال حرکت است و انتظار دارد که نسل جدید نیز خود رابا او وفق دهد.
دکتر «هادی خانیکی»، استاد ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی به تغییرات گسترده جامعه طی سال‌های اخیر اشاره کرده و میگوید: برای بررسی گفت‌وگوی بین نسل‌ها در ایران باید به این سوال پاسخ داد که آیا طرفین این گفت‌وگوها برابر هستند و یکدیگر را به رسمیت می‌شناسند؟ در پاسخ این سوال باید گفت خیر. به‌طورمثال والدین دائم به فرزندان خود گوشزد می‌کنند که ما به این شکل درس نخواندیم و دائم تلاش می‌کنند این تفاوت‌ها را پررنگ کنند.
تحقیقات نشان میدهد که عدم وجود طرفین برابر و نداشتن دغدغه مشترک از مشکلاتی است که باعث شده گفت‌وگوی میان‌نسلی در ایران مشکل شود.
به عقیده کارشناسان خانواده ؛ مهم ترین عوامل موثر و مرتبط بر بروز این مشکلات خانوادگی والدین با فرزندان یا فرزندان عبارتند از : الگوگزینی از ماهواره، به روز نبودن والدین و بزرگترها و کم شدن گفتگو در میان خانواده ها، کمبود مراکز آموزشی- تفریحی
یکی از عوامل موثر در این شکافت نسلی عدم گفتگو و صحبت در خصوص خواسته ها و نیازها و مشکلات اعضای خانواده است،به نحوی که طبق آخرین آمارها ،میانگین گفتگو در خانواده ایرانی به حدود ۱۵ دقیقه رسیده است.
از این جهت است که شاید چاره ای جز آن نباشد که نسل قدیم خود را با حال حاضر وفق دهد و خود را با وضع موجود تطبیق دهند.
با شیوع بیماری کرونا در سطح جهان و به تبع آن در ایران باعث محدودیت های مختلفی از جمله رفت و آمدهای سابق در سطح جامعه شد تا حدی که بسیاری از خانواده ها برای در امان ماندن از این بیماری به خودقرنطینگی روی آوردند و در عمل از بسیاری از فعالیت های خود کاستند.
فارغ از تمام مشکلات و امراض این بیماری؛شاید یکی از حسنات آن میتواند باعث  نزدیک شدن خانواده ها به یکدیگر شود.
بزرگترها مسئول و موظف اند که خود را با دانش روز مجهز کنند و از تحجر و پوسیدگی ذهنی و بسته بودن افکارشان جلوگیری کنند و با فرزندان و کوچک ترها توان بحث و گفتگو و استدلال داشته باشند تا همچنان ابهت و مشروعیت خود را در راستای تعلیم و تربیت فرزندان حفظ و تقویت نمایند. غالباً شنیده می شود که فرزندان در هنگام عصبانیت به والدین خود می گویند:« تو اینو نمی فهمی، تو هنوز توو روستایی، اینی که می گی مال هزارسال پیشه  و… »
اگر افراد خانواده به خصوص پدران و پسران در این ایام نقش‌های دختران و مادران را گاهی در خانواده به عهده گرفته باعث ایجاد همدلی و فضای صمیمانه خواهند شد.
نقشهایی مانند: آشپزی کردن؛منظم کردن وسایل خانه؛شسن ظرف ها، کمک به درس های فرزندان  و قصه خوانی برای کودکان ممکن است اولین گام عملی در ایجاد شکستن شکاف نسلی و ورود دیالوگ و گفتمان به درون خانواده ها باشد.