مریم چراغیان؛ در طول چند ماهه اخیر،شهرستان چوار با جمعیتی بالغ بر ده هزار نفر ، با بحرانی روبروست به نام خودکشی!

چوار که چند سالی ست با فراز و فرود های فراوان ، عنوان شهرستان به خود گرفته و ساختمان قدیمی بخشداریش، فرمانداری شده ، نه مرکز تفریح و شهر بازی دارد و نه فرهنگسرایی!

طی روزهای اخیر، بصورت مکرر اخباری از جوانان ناکام این شهرستان مخابره می شود، که بسیار جای بحث دارد.خودکشی با انواع و اقسام روش ها، با کلید واژه ناامیدی، چون مار زهرآلود، بر دامان جوانان چواری چنبره زده و خانواده های بسیاری را عزادار و داغدار جوانان شان کرده است.

آنگونه که شهروندان این شهرستان می گویند، اکثریت جوانانی که قربانی مرگ خودخواسته شده اند،از لحاظ مادی تامین بوده اند و این امر، فرضیه ی مرگ به دلیل مشکلات مالی را کمرنگ کرده است.ایلام از سالهای گذشته پایتخت خودکشی در ایران لقب گرفته است و تنها واکنش مسئولان امر در این مورد سکوت بوده است و اینک چوار کانون این آسیب اجتماعی دهشتناک شده است.

سکوت و دعوت رسانه ها به عدم پردازش به این بحران، تنها روشی بوده که از سالها پیش و بصورت موروثی به مسئولان کنونی نیز رسیده است.شاید اطلاع رسانی مطلوب و کافی به قشرهای آسیب پذیر و آگاه سازی خانواده ها و آشنایی آنها با رفتارهای فردی که تصمیم به خودکشی گرفته و نحوه ی برخورد، مواجهه و پیشگیری از وقوع آن، توسط مسئولین امر، در سالهای اخیر مغفول مانده است.

جدی نگرفتن فردی که تهدید به خودکشی میکند توسط خانواده ی او، قدیسه ساختن از افرادی که خودکشی کرده و صحبت کردن بی واهمه در جمع های خانوادگی در این خصوص، می تواند در ترغیب فردی که ناامید شده و تصمیم به مرگ خودخواسته گرفته، تاثیر منفی و مرگبار برجای بگذارد.اشاره مستقیم نگارنده به شهرستان چوار، به دلیل کثرت موارد خودکشی در این شهرستان و عدم واکنش مسئولان به این پدیده ی مذموم است و به طبع این بیخیالی، ترس از فراگیری آن، هر وجدان آگاهی را بیدار نگه میدارد.

همانگونه که واقفید، متاسفانه این بحران در تمامی استان و در سایه بی تدبیری و سکوت سالهای طولانی مسئولان وجود داشته و دارد.حال سوالی که از مسئولان باید پرسید اینست که برای حل این بحران چه برنامه ای خواهند داشت ؟!