سلمان محمدی فعال رسانه ای؛بعید است این روزها تاثیر محیط زندگی بر تفکر و نحوه‌ی زندگی افراد بر کسی پوشیده باشد. روانشناسان حتی اثر محیط بر افراد را هم‌سنگ وراثت می‌دانند. چیزی که از نظرهای ما مغفول مانده است.
مسئولین هر نظامی برای اینکه بتوانند با مردم سرزمین خود هم‌نظر و همفکر باشند و خواسته‌های آنان را مطالبه و پیگیری کنند باید در میان آنها بوده و دردهای مشترکی را احساس کرده باشند.
نظام سلطه که همیشه در صدد حفظ سیطره و کدخدایی خود بر جهان بوده است سالهاست در دانشگاه‌ها و اندیشکده‌های خود مشغول تربیت و انتشار مسئولان کشورهای دیگر با فرهنگ مدیریت جهانی خود است.
چیزی که این روزها گریبان ایران را گرفته آشی است که دانشگاه‌های مختلف غربی برای ما پخته‌است به نحوی که شاید بتوان گفت افراد فارغ التحصیل از دانشگاه‌های آمریکایی در کابینه‌ی روحانی بیشتر از کابینه‌ی خود آمریکایی‌هاست.
درک این موضوع برای همه راحت است که اگر کسی مدت زیادی در شهر یا کشوری غیر از موطن خود بماند کم کم عادات، رفتار، برخورد و افکارش شبیه همان جامعه‌ای خواهد بود که در آنجا زندگی کرده است چرا که خیلی از اولین‌های زندگی خود را آنجا تجربه کرده است .
در همین رهگذر شاید درک صحبت‌های این روزهای محمدجواد ظریف آسان‌تر شود. ظریف بیش از سی سال در آمریکا زندگی کرده و حتی دبیرستان و سربازی خود را در خیابان‌های نیویورک گذرانده است چطور می‌توان انتظار داشت دلبستگی در او و دوستانی برای او در این سال‌ها ایجاد نشده است؟
شاید همین باعث شده است هومن مجد در مذاکرات هسته‌ای ایران از نزدیکان و همراهان همیشگی ظریف باشد از بالکن هتل کوبورگ تا کنفرانس‌های خبری، کسی که از نزدیکان تریتا پارسی و اعضای نایاک است که چرخ‌های آن با بودجه‌ی برادران راکِفِلر می‌چرخد.
سیطره‌ی فکری غرب بر مسئولان این روزهای ما بیش از هر زمانی احساس می‌شود و این وجه تمایز مرد میدان با مرد خیابان‌های منهتن است. چیزی که بیشتر دل‌ها را آزرده می‌کند این است که ما با انتخاب و به دست خودمان سیاست سلطه را بر کشورمان مسلط کردیم.
آدم کوکی‌های متفکری که احساس می‌کنند رفتار و عملی که از آنها صادر می‌شود تنها و تنها برای حفظ منافع ملی است در صورتی که عملکردشان حاصل نشست اطلاعات و تفکری است که سال‌ها پیش دورتر از خانه کسب کرده‌اند و این پاسخ تناقضی است که ذهن‌ها را به خود مشغول کرده است.
حالا ما دوباره فرصت داریم تا انتخاب کنیم که آیا باز هم دست‌مایه‌ی داستان و دستان هزار توو و هزار رنگ غرب می‌شویم و یا مرد میدان ساختن ایران می‌مانیم، انتخاب با خودمان است.