یادداشت | علی کرمی، خبرنگار و فعال رسانه:
در سالهای اخیر، با گسترش دیدگاههای مدرن در تربیت کودکان، بسیاری از خانوادهها از تنبیه بدنی فاصله گرفتهاند. اما این تغییر، گاهی با سوءتفاهمی همراه شده است: برخی والدین گمان میکنند که نفی تنبیه بدنی به معنای عدم نیاز به انضباط و تربیت است. این یادداشت به تحلیل این خطای رایج و ارائه راهکارهای عملی برای رفع آن میپردازد.
این سوءتفاهم ریشه در تفسیر نادرست تربیت مدرن دارد. در فرهنگهای سنتی، تنبیه بدنی بهعنوان ابزاری برای انضباط شناخته میشد، اما تحولات امروزی با تأکید بر سلامت روان، روشهای ایمنتر را ترویج میکنند. با این حال، برخی خانوادهها این تغییر را بهانهای برای رها کردن کودکان بدون چارچوبهای تربیتی میبینند. تحقیقات (مانند گزارش انجمن پزشکی کانادا، 2025) نشان میدهند که نبود انضباط، چه از طریق تنبیه بدنی و چه بهصورت کامل، میتواند به افزایش پرخاشگری و ضعف مهارتهای اجتماعی منجر شود. نظرسنجی پیو ریسرچ (2023) نیز حاکی از نگرانی 40٪ والدین از رفتار فرزندانشان است که این مسئله را تأیید میکند. عوامل محیطی مانند زمان زیاد استفاده از صفحهنمایشها (طبق گزارش Times Now، 2025) نیز این چالش را تشدید کردهاند.
برای برونرفت از این مشکل، راهکارهای زیر می توانند مفید و موثر واقع شوند:
1. تشخیص تفاوتها: والدین باید درک کنند که تربیت مدرن به معنای رها کردن نیست، بلکه استفاده از روشهای غیرفیزیکی مانند گفتوگو و تشویق است.
2. ایجاد چارچوبهای روشن: تعیین قوانین مشخص و اجرای یکسان آنها، بدون وابستگی به تنبیه بدنی، انضباط را برقرار میکند.
3. الگوسازی والدین: رفتارهای مثبت والدین بهعنوان الگو، جایگزین مؤثری برای تنبیه است و تأثیر عمیقی بر کودکان دارد.
4. آموزش و آگاهی: شرکت در کارگاههای تربیتی، والدین را با تکنیکهای مدرن و ایمن آشنا میکند.
5. تعادل در نظارت: محدود کردن زمان صفحهنمایش (مثلاً به 1-2 ساعت در روز) و جایگزینی آن با فعالیتهای تعاملی، به تقویت انضباط کمک میکند.
اشتباه خانوادهها در گمان اینکه نفی تنبیه بدنی به معنای ولنگاری است، نتیجه درک نادرست از تربیت مدرن است. با اجرای راهکارهای پیشنهادی، میتوان انضباطی مؤثر و همسو با سلامت روان کودکان ایجاد کرد. همکاری نهادهای آموزشی و رسانهها در آگاهسازی والدین، گامی کلیدی در این مسیر خواهد بود.
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه