علی جعفری – دبیر آموزش و پرورش؛پس از قرنها ، برای اولین بار در طول تاریخ سیمره خشکید و سرانجام در یکی از شبهای گرم  مردادماه ۱۴۰۱مردمان دیار سیمره ، وقتی از خواب برخاستند دیگر اثری از خروش زلال انگیز سیمره ندیدند.

امروز رگ حیات در سیمره خشکید و ساکنان  دیار سیمره دیگر صدای امواج سهمگینش را نشنیدند و وداعی بسیار تلخ و جانکاه با  امواج دل انگیز سیمره داشتند بدون اینکه این ویرانی را کسی حس کند زیرا وسعت تنهایی ودردها ورنج های مردمان سرزمین سیمره  بسیار وسیع تر از آن است که آن را احساس کنند

کاش سالیان پیش وقتی شایعات دهان به دهان می چرخید که سیمره در حال خشک شدن است  برایش کاری می کردیم و امروزاینچنین برپیکر بی جان وبه خاک افتاده این هم راز دردها و رنجهای جانکاه چندین هزار ساله مان سوگوارانه مویه سر نمی دادیم  اما افسوس امروز این قصه پرغصه به حقیقت پیوست و سیمره خشکید.

جفایی که در حق سیمره شدرا تاریخ هرگز فراموش نخواهدکرد امروز حسرت تنها چیزیست که برای ما به جا مانده است زیرا  ما دیگر نمی توانیم خروش سیمره در زمستان های پرآب  رابه تماشا بنشینیم ، دیگر سیمره در کنارمان نیست و ما  سیمره را از دست داده ایم .

داستان بسیار غم انگیز ودردناک بود؛ سیمره رودی که همیشه تاریخ سرشار از طراوت و نشاط بود در گرمای سوزان  تابستان ۱۴۰۱ بی رمق  وتبدیل به کویری خشک شد وکف آن را بستری از خاک پوشاند.

آری ما ساکنان دیار سیمره دیگر هرگز دورهمی های شبهای مهتابی کنار سیمره را تجربه نخواهیم کرد و شاید ما آخرین نسلی بودیم که فارغ از هیاهوی زندگی ماشینی خود با همدیگر در کنار سیمره روزگار میگذراندیم  ، دیر زمانی نخواهد گذشت که ما دلتنگ سیمره  شویم و در خود بشکنیم اما باید باورکنیم رودی که برای ما  نماد سرزندگی وخاطرات بسیاری را رقم زده بود  اکنون دیگر وجود ندارد .

به هر حال فاجعه ای که به وقوع پیوست  بسیار تلخ و دردناک بود و امروز ساحل و کناره شن زار سیمره غوغا بود ،آوای حزین و غمناک مویه زنان ایل، درمرگ سیمره از هرکوی و برزن بلندشده  بود و مردان ایل  بر این حادثه غمگین خون گریه می کردند .