نقد رو ول نکن نسیه رو بچسپ
سمیه محمدی؛سالهاست که مردم مظلوم و جنگ زده مناطق غرب شاهد بمباران هوایی ریزگردها بر آسمان استان‌هایشان هستند.
بعد از جنگ تحمیلی و عبور از حملات هوایی و شیمیایی ، مردم این مناطق نیاز به آرامش داشتند ،تا بتوانند عوارض این جنگ ناجوانمردانه را که بر روح و روان آنها تحمیل شده بود ، فراموش کنند .
غافل از اینکه این بار باید هر ماه شاهد بمباران شهرهایشان توسط ” ریزگردها ” و تداعی خاطرات زمان جنگ ، حملات شیمیایی و بروز خفگی در ریه هایشان باشند ،تا تنفس را در قلب ها به شماره بیندازد.
امروز در پی توفان عظیم گرد و خاکی که در عراق به پا خواست ، چهره ی مهران دوباره غبار آلود شد و آسمانش از حملات ریزگردها در امان نبود، تا جایی که این حملات مردم را در خانه هایشان دوباره به اسارت گرفت.
کارکنان ادارات این شهرستان به سنگرهای منزل ، پناه بردند و مدارس و دانشگاه‌ها در سراسر استان تعطیل اعلام شد .
این بار جنگ ریزگردها آغاز شده و مردم برای فرار از بمبارانش به منازل پناه می برند و کرکره های پنجره هایشان را پایین می کشند تا از شر حملات این دشمن وحشتناک در امان باشند.
با حملات ریزگردها و به صدا در آمدن آژیر خطر که در هشدارهای هواشناسی با سطح قرمز و نارنجی نشان داده می شود، استرس بر خانواده ها حاکم می گردد ؛ ترس از بیمار شدن کودکان ، بروز ویروس اسهال و استفراغ در بین خانواده ها ، تلخی کام و دهان ، حالت تهوع ، خفگی ، پایین آمدن ضربان قلب ، فشار سنگین بر روی بیماران تنفسی ، نیاز به دستگاههای اکسیژن ساز ، هجوم مردم به بیمارستانها و غیره…از عوارض این حملات است.
اکنون سوال اینجاست ؛ چرا مسئولین رده بالای کشوری برای رفع اساسی این مشکل چاره اندیشی نمی کنند و مسئولین استانی با تجویز مسکن های مقطعی مانند تعطیلی یک روزه این درد را درمان می نمایند؟ کم کاری از کجاست؟
آیا مناطق غرب جزعی از این کشور نیستند که سالهاست با بی توجهی از کنار وضعیت حاکم شده بر محیط زیست و مردم آنها عبور می کنید و مشکلاتش را نمی بینند؟
مسئولین رده بالای کشوری با اهتمام به اینکه بازدید از استانهای غرب نشین با “شعار” «دستور پیگیری برای رفع مشکل ریز گردها » دیگر جوابگو نیست ، باید به دنبال ارائه راهکار اساسی برای رفع این بحران که محیط زیست و سلامت مردم را به مخاطره انداخته، باشند.
ارائه طرح های بدون بازدهی یا اجرای طرح های که در دراز مدت جوابگوی این معضل می باشد ، راه حل مناسبی برای رفع این مشکل نیست و باید فکر چاره اندیشی باشند.
اهتمام به این نکته بسیار حایز اهمیت است که رشد جمعیت در کشور پایین آمده و مسئولین را بر آن داشته تا برای تبلیغ فرزند آوری هزینه های سنگینی متحمل شوند و تسهیلات کم درصد نیز برای تشویق خانواده ها به فرزند آوری در نظر گرفته شده.
غافل از اینکه هزینه برای حفظ سلامت همین کودکان و نوجوانان غرب نشین که آینده سازان این مملکت هستند بسیار واجب تر از هزینه های تبلیغاتی برای کودکانی است که هنوز به دنیا نیامده اند.
توجه مسئولین به رشد جمعیت مرا یاد این ضرب المثل عامیانه انداخت که به آنها یاد آوری شود ” نقد را ول نکن نسیه رو بچسپ “